[ad_1]
«مینیمالیسم»؛ سبکی که این روزها در دنیایِ هنرهای تجسمی در عکاسی، سینما و نقاشی از جانبِ هنرمندان مورد توجه قرار گرفته و حتی مردم نیز با دل بستن به این سبک، زندگی خود را هرچه بیشتر به سمتِ سادگی و مینیمال بودن سوق داده‌اند. سبکی که در کنارِ سادگیِ بی‌حد و حصرش فاقدِ نمادگرایی است.
به گزارش خبرنگار بخش تجسمی ایسنا، دنیایِ عکاسی به مثابه سرزمین عجایبی است که با گذرِ زمان رفته رفته دچارِ تغییراتی شده که ارتباط آن با سایرِ رشته‌ها از جمله نقاشی و سینما را پررنگ‌تر کرده است.
در همین راستا از یک سو گسترشِ تک عکس به مجموعه‌ای از عکس‌ها ارتباطِ میان عکاسی و سینما را پررنگ کرده و از سویی دیگر سادگیِ قاب‌هایی که در سبکِ مینیمال به ثبت رسیده‌اند، ممکن است یک تابلویِ نقاشی را برای مخاطب تداعی کند. در قرن بیستم و درست پس از جنگ جهانی دوم، جهان با تغییراتِ گسترده‌ای در زمینه‌هایِ فلسفی، هنری، سیاسی و اجتماعی مواجه شد و نظریه‌هایی جدیدی در حوزه‌هایِ مختلف بروز و ظهور پیدا کردند. به این ترتیب تمامی اصول مدرنیسم به چالش کشیده شد و از دلِ این چالش سبکی جدید با تأکیدِ بر نقشِ مخاطب به جایِ مولف متولد شد: «مینیمالیسم»
سبکی فاقدِ نماد، پیچیدگی، اصولِ تاریخی، سیاسی، اجتماعی و … ؛ به عبارتی دیگر آنچه شما در زمره‌یِ آثار مرتبط با سبکِ «مینیمالیسم» مشاهده می‌کنید، همان چیزِ ساده‌ای است که پیشِ رویِ دیدگانتان قرار دارد. در حوزه‌یِ نقاشی این سادگی شاید شاملِ خطوط ساده و اشکال هندسی باشد، در عکاسی شاملِ قابی خلوت و ساده.
آنچه در ادامه مشاهده می‌کنید، تصاویری متعلق Hengki Koentjoro است که در سبکِ «مینیمال» به ثبت رسیده‌اند. هنگکی کونتجورو عکاسِ متولد ۱۹۶۳ است که با کاوش در نور و سایه عکس‌هایِ سیاه و سفیدی ثبت کرده که سکوتِ سادگی را فریاد می‌زنند:
انتهای پیام
[ad_2]
Source link